File-level backup

 File-level backup (backup na nivou fajlova) je jedan od tipova backup-a koji omogućuje kreiranje sigurnosnih kopija pojedinačnih fajlova i direktorijuma, bez potrebe za backup-om celog sistema. Ovaj tip backup-a je najčešće korišćen za backup desktop i laptop računara, gde se čuvaju korisnički podaci, dokumenti, fotografije i drugi lični fajlovi.

File-level backup se može izvršiti na različite načine, uključujući manuelni backup gde korisnik sam odabira koje fajlove želi da sačuva, ili automatski backup koji se izvršava po unapred definisanom rasporedu. U oba slučaja, backup softver će kreirati kopiju svakog pojedinačnog fajla i sačuvati ga na drugom mestu.

Prednost file-level backup-a je što omogućuje izbor tačno kojih fajlova želite da sačuvate, što je korisno za korisnike koji imaju veliki broj fajlova i žele da sačuvaju samo one koji su im trenutno potrebni. Takođe, ovaj tip backup-a omogućuje bržu obnovu podataka, jer se samo izgubljeni ili oštećeni fajlovi vraćaju sa backup-a.

Nedostatak file-level backup-a je što se ne čuvaju svi podaci i podešavanja sistema, pa se u slučaju havarije računara, mora izvršiti ponovna instalacija sistema i aplikacija. Osim toga, file-level backup može biti manje efikasan i složeniji za velike količine podataka i zaštitu serverskih sistema, gde se koristi drugačiji tip backup-a, poput image-level backup-a.

Šta je Full backup?

 Full backup (potpuni backup) je proces kreiranja potpune kopije svih podataka u jednom trenutku. To uključuje sve datoteke, direktorijume, baze podataka i druge podatke koji se nalaze na izvornom mestu. Full backup je obično najkompletniji tip backup-a, jer obezbeđuje kompletne kopije podataka, što znači da se podaci mogu vratiti u bilo kom trenutku na osnovu tog backup-a.

Full backup je često prvi korak u strategiji backup-a, nakon čega se obično izvode diferencijalni ili inkrementalni backup-i, što je manje vremenski i resursno zahtevno od potpunog backup-a. Prednost full backup-a je što obezbeđuje potpunu kopiju podataka, što može biti korisno ako se izgube ili oštete podaci.

Nedostatak full backup-a je što je to proces koji zahteva dosta vremena i resursa. Svakim putem kada se radi full backup, sve datoteke i podaci moraju biti kopirani ponovo, čak iako se već nalaze u prethodnim backup-ima. To znači da je potrebno dosta vremena i prostora na disku da bi se izvršio full backup.

Šta je backup?

 Backup ili bekap predstavlja proces kreiranja kopije podataka, fajlova ili sistema kako bi se obezbedila sigurnost podataka u slučaju gubitka, kvara ili oštećenja originalnih podataka. Ovo se često radi radi zaštite podataka i sprečavanja značajnih gubitaka informacija.

Backup se može vršiti na različite načine i nivoima, od jednostavnog kopiranja fajlova na eksterni disk ili USB, do kompletnog backup-a celog sistema, baze podataka ili servera. Postoje i različite tehnologije i alati za backup, uključujući softverske i hardverske opcije.

Backup može biti planiran i automatizovan u određenim intervalima, na primer, svakog dana, nedelje ili meseca, kako bi se osigurala redovna zaštita podataka. Ovo omogućava brz oporavak podataka u slučaju da dođe do problema, što može biti od vitalnog značaja za poslovne procese i kontinuitet rada organizacija.

Šta je Fault-tolerant?

 Fault-tolerant se odnosi na sposobnost sistema ili uređaja da nastavi sa radom čak i ako dođe do kvara ili otkaza u hardverskim komponentama, softverskim komponentama ili mreži. Sistem ili uređaj koji je fault-tolerant je dizajniran tako da se može nositi sa kvarom bez prekida rada ili gubitka podataka, a da se pri tome obezbedi nesmetano funkcionisanje.

Da bi sistem bio fault-tolerant, mora da ima redundantne komponente, kao što su diskovi, mrežni interfejsi, procesori i napajanja, koji mogu preuzeti funkciju otkazale komponente. Takođe, ugrađen je i softverski mehanizam koji može detektovati i automatski popraviti kvar ili preuzeti ulogu otkazale komponente, što može dovesti do minimalnog ili nikakvog prekida rada.

Ovakvi sistemi se često koriste u kritičnim okruženjima, kao što su finansijske transakcije, vazdušni saobraćaj, medicinska oprema, vojna oprema i druga mesta gde postoji visok rizik od gubitka podataka, prekida rada ili drugih štetnih posledica koje mogu dovesti do značajnih gubitaka ili ljudskih života.

Šta je arhiviranje

 Arhiviranje se odnosi na proces dugoročnog čuvanja i upravljanja podacima, dok se istovremeno osigurava njihova sigurnost, integritet i dostupnost u budućnosti. Arhiviranje uključuje preseljenje podataka koji se više ne koriste ili su manje kritični sa primarnih skladišta (kao što su lokalni diski ili serveri) na sigurnija i manje pristupačna skladišta podataka, kao što su trake, optički diskovi ili cloud-based storage.

Postoje mnogi razlozi za arhiviranje podataka, uključujući usklađenost sa zakonskim propisima o čuvanju podataka, potrebu za oslobađanjem prostora na primarnim skladištima, očuvanje važnih podataka za budućnost i zaštita podataka od gubitka ili oštećenja usled prirodnih katastrofa, grešaka korisnika ili hakerskih napada.

Arhiviranje se obično vrši u skladu sa planom arhiviranja koji definiše koji podaci se arhiviraju, kako se arhiviraju, kada se arhiviraju i kako se pristupa arhiviranim podacima. Plan arhiviranja obično uključuje i propise o trajanju arhiviranja podataka i metodama njihovog uništavanja nakon isteka roka čuvanja.

Danas postoje i automatizovane alatke i softverska rješenja koja mogu pomoći u arhiviranju podataka na efikasniji i bezbjedniji način.

VIrtualna mašina

Virtualna mašina (VM) je softverska implementacija računara koja se izvodi na fizičkom računarskom sistemu (host mašina) kao nezavisan entitet. VM se ponaša kao da je samostalan računar, sa sopstvenim operativnim sistemom, hardverom i aplikacijama.

VM se kreira korišćenjem virtualizacijskog softvera (hypervisor) koji omogućava da se hardverski resursi fizičkog računarskog sistema, poput procesora, memorije, diskova i mrežnih kartica, podijele i alokiraju između više VM-ova. Svaki VM dobija virtuelni hardver, koji se mapira na hardver fizičkog računarskog sistema, a VM se može pokrenuti na istom ili različitom fizičkom računarskom sistemu.

VM omogućava izolaciju i sigurnost izvršavanja aplikacija i operativnih sistema. Takođe olakšava testiranje, razvoj i implementaciju softvera, jer se može simulirati različita okruženja bez potrebe za dodatnom hardverskom opremom.

VM se često koristi u data centrima, cloud okruženjima i razvojnim okruženjima, gdje se često zahtijeva da se više aplikacija i operativnih sistema izvodi na jednom fizičkom računarskom sistemu, a pritom zadržava sigurnost i izolaciju između njih.

Šta je hypervisor?

 Hypervisor je programska komponenta koja omogućuje virtualizaciju hardverskih resursa računara. Drugim riječima, hypervisor je softverski sloj koji sjedi između fizičkog hardvera računara i virtualnih mašina koje se izvode na tom hardveru.

Hypervizor je odgovoran za upravljanje i alokaciju hardverskih resursa, poput procesora, memorije, diskova i mrežnih kartica, između različitih virtualnih mašina koje se izvode na računaru. Ovo omogućava da se jedan fizički server podijeli na više virtualnih mašina, što je korisno u situacijama kada je potrebno imati više nezavisnih operativnih sistema koji se izvršavaju na istom fizičkom hardveru.

Postoje dvije vrste hypervizora: Type 1 (bare-metal) hypervizor i Type 2 (hosted) hypervizor. Type 1 hypervizor se izvodi direktno na hardveru, dok Type 2 hypervizor zahtijeva operativni sistem kao host.